معرفی
روش‌های حل اختلاف اکنون با زمان‌های بی‌سابقه‌ای در دوره همه‌گیری کووید-۱۹ مواجه است. از آنجایی که تجارت نمی تواند متوقف شود، روش های حل اختلاف جایگزین (ADR)، از جمله داوری، اکنون بیشتر و بیشتر به روش های آنلاین انجام می شود. بر این اساس، جلسات استماع آنلاین بیشتری برگزار می‌شود و دیوان‌های داوری باید به سؤالات و اسناد پیچیده‌تر از جمله موافقت‌نامه‌های داوری آنلاین و آرای داوری آنلاین رسیدگی کنند و به آنها پاسخ دهند. بدنه در این بررسی، ما بر دیدگاه حقوق ایران در مورد توافقنامه داوری الکترونیکی، رای داوری الکترونیکی و برگزاری آنلاین جلسات دادرسی داوری تمرکز خواهیم کرد.
توافقنامه داوری آنلاین
در حالی که فناوری تسهیلات جدیدی را برای رسیدگی های داوری به ارمغان می آورد، یعنی بدون کاغذ، کارایی هزینه و سرعت، در عین حال، برخی از ابزارهای قانونی متعارف و کلیدی، مانند موافقت نامه های داوری و آرای داوری، ناگزیر مورد بازنگری قرار می گیرند.
الزامات کتبی موافقتنامه داوری (چه به صورت توافق جداگانه و چه به صورت شرط در قرارداد)، در قوانین داوری ایران رویکردهای متفاوتی دارد. در داوری داخلی که در قانون آیین دادرسی مدنی ایران تنظیم شده است، شرط کتبی برای قرارداد داوری وجود ندارد. بنابراین، بر اساس اصل کلی حقوق قراردادهای ایران (که در قانون مدنی ایران پیش بینی شده است) هیچ الزامی برای انعقاد قرارداد وجود ندارد مگر اینکه در قانون به نحو دیگری مقرر شده باشد. در مقابل، ماده ۷ قانون داوری تجاری بین‌المللی ایران مقرر می‌دارد که قرارداد داوری باید در سندی باشد که به امضای طرفین رسیده باشد. LICA همچنین اجازه می دهد که مبادله نامه، تلکس، تلگراف یا سایر وسایل مخابراتی (که سابقه توافقنامه را ارائه می دهد) به عنوان یک توافقنامه معتبر داوری در نظر گرفته شود. علاوه بر این، شرایطی وجود دارد که در آن رفتار طرفین می‌تواند یک توافق داوری باشد، حتی اگر سند مکتوب وجود نداشته باشد. به عنوان مثال، مبادله اظهارات ادعایی و دفاعی که در آن وجود توافقی توسط یکی از طرفین ادعا شده و توسط رویه طرف دیگر پذیرفته شده است، می تواند به طور معتبر یک توافقنامه داوری ایجاد کند.
گستره وسیع وسایل ارتباطی پیش‌بینی‌شده در قانون تجارت الکترونیکی منجر به پذیرش موافقتنامه داوری از طریق وسایل ارتباطی آنلاین از جمله ایمیل، تلکس، تلگرام و غیره می‌شود.
رای داوری آنلاین
عموماً در دادگاهی متشکل از سه عضو، پس از نهایی شدن مفاد رأی، برای امضاء بین اعضا توزیع می‌شود و در داوری نهادی به مؤسسه ارسال می‌شود. در نهایت، مؤسسه یا رئیس دیوان داوری نسخه هایی از رأی را به طرفین ارسال می کند. اگر رأی داوری به صورت دیجیتالی صادر شود، این رویه می تواند به طور مؤثر کاهش یابد، که ممکن است به ویژه با توجه به تلاش های مداوم برای کوتاه کردن روند داوری جالب توجه باشد.
شرایط صدور رای اینترنتی نه در قانون داوری داخلی ایران و نه در رژیم داوری بین‌المللی ایران پیش‌بینی شده است. بنابراین امکان صدور رای اینترنتی و همچنین قابلیت اجرا در آرای با تابعیت ایرانی (اعم از داخلی و بین المللی) با رعایت قوانین داوری ایران بررسی خواهد شد. همچنین چنین امکانی در آرای داوری خارجی با در نظر گرفتن قانون الحاق ایران به کنوانسیون نیویورک بررسی خواهد شد.
• جوایز آنلاین ایرانیان
قبل از پرداختن به آرای آنلاین، لازم به ذکر است که در قانون داوری ایران، بر اساس مقر داوری، دو نوع رأی وجود دارد. اول، آرای ملی که بر اساس مقررات بخش 7 قانون آیین دادرسی مدنی (CPC) یا قانون داوری تجاری بین المللی (LICA) صادر می شود. از طرف دیگر، جوایز خارجی جوایزی هستند که در خارج از خاک ایران صادر می‌شوند (یعنی LICA یا CPC قابل اجرا نیستند).
قوانین داوری ایران (یعنی بند 7 CPC و LICA) هیچ حکم خاصی در مورد امکان صدور رای آنلاین ندارد. اما ماده 30 لایکا مقرر می دارد که پس از امضای رای، “کپی” رای به طرفین ارائه شود.
«اصالت» شاید اولین و مهمترین ویژگی یک رأی داوری باشد. بنابراین، اولین قدم بررسی این است که آیا امضای الکترونیکی یا ارسال رای از طریق ایمیل یا وسایل دیگر می‌تواند به عنوان یک رای اصلی باشد و بر این اساس طبق قوانین داوری ایران قابل قبول باشد یا خیر.
برای پاسخ به این سوال باید توجه داشت که قوانین مربوط به داوری در ایران به هیچ وجه به این استیضاح نمی پردازد. اما قانون تجارت الکترونیک (LEC) مصوب 7 ژانویه 2004، مقرراتی را در این زمینه مشخص کرده است. از آنجایی که این قانون پس از LICA و CPC وضع شده است، نشان دهنده آخرین نیت قانونگذار است و پیروز خواهد شد. طبق ماده 6 LEC، هرگاه وجود سند مکتوب مورد نیاز باشد، داده پیام برای این منظور کافی تلقی می شود. داده پیام همچنین به عنوان اطلاعات تولید، ارسال، دریافت، ذخیره یا پردازش شده توسط الکترونیک، نوری یا وسایل مدرن مشابه تعریف می شود. بنابراین، هنگامی که یک جایزه از طریق ایمیل منتقل می شود، اولین شرط برای یک جایزه اصلی برآورده می شود، یعنی جایزه می تواند به عنوان اصلی در نظر گرفته شود.
با این حال، این تنها نیاز نیست. بر اساس LICA و بخش 7 CPC، جایزه باید شامل یک امضا باشد. در LES نیز به این سوال پرداخته شده است. ماده 7 قانون اساسی تصریح می کند که هرگاه قانون وجود امضا را ایجاب کند، امضای الکترونیکی کفایت می کند. طبق ماده 2 (تعریف) LES، امضای الکترونیکی هر علامتی است که بر روی یک داده پیام الصاق می شود یا به طور منطقی با آن مرتبط است، که ممکن است برای شناسایی امضاکننده داده پیام استفاده شود.
در نتیجه، داور ممکن است رای خود را به صورت الکترونیکی بخواند و سپس رای را از طریق وسایل ارتباطی “الکترونیکی، نوری یا مشابه مدرن” مطابق با الزام LES ارسال کند.
با این حال، این رویکرد نظری و زمانی که به دادگاه ها به دلیل اجرا یا دلایل دیگر می رسد، ممکن است با مشکلاتی مواجه شود. هنگامی که طرفین صریحاً در مورد اعطای جایزه آنلاین و اطلاع رسانی آنلاین چنین حکمی توافق کردند، دادگاه ها موظفند این رویه را مطابق ماده 485 قانون مجازات اسلامی به رسمیت بشناسند. در این ماده آمده است در صورتی که طرفین نحوه ابلاغ رای را مشخص نکنند، داور یا داوران رای را به دادگاه صالح تسلیم خواهند کرد. بر اساس قواعد تفسیری عام در حقوق ایران، معنای مخالف ماده مذکور نیز قابل اعتماد است، بدین معنا که در صورت توافق طرفین در خصوص ابلاغ رای، دادگاه کاری به رای نخواهد داشت. در چنین شرایطی، ابزار معمولی ارتباطی جایزه قابل اجرا نخواهد بود.
در مجموع، با توجه به مفاد LEC و با توجه به رویکرد اخیر قوه قضائیه ایران در پذیرش وسایل ارتباطی الکترونیکی مانند الکترونیک، اگرچه واکنش خاصی از دادگاه های ایران در مورد اعتبار یا لازم الاجرا بودن احکام آنلاین وجود ندارد. سامانه ثبت احوال دادگستری (در ایران با نام سانا) برای طرح دعوا/طرح، ارتباطات و احضار متهم و غیره (ماده 175 قانون آیین دادرسی مدنی مصوب 1392) و رویکرد اخیر نسبت به امکان و اختیار طرفین و وکلای دادگستری برای حضور از راه دور در جلسات دادگاه، اجازه صدور رای اینترنتی صادر شده تلقی شود. به عبارت دیگر، دادگاه‌های ایران با مواجهه با شرایط موجود و گرایش عمومی به دادرسی آنلاین یا به اصطلاح «الکترونیکی‌سازی» امکان صدور جوایز اینترنتی را فراهم کرده‌اند.
• جوایز آنلاین خارجی
جمهوری اسلامی ایران با تصویب در سال 2001 کنوانسیون شناسایی و اجرای آرای داوری خارجی (کنوانسیون نیویورک، 1958) را ملحق کرد. بر این اساس، آرای داوری صادر شده در کشور متعاهدی غیر از ایران، طبق کنوانسیون نیویورک در ایران قابل اجرا خواهند بود.
مشابه قوانین داوری ایران، کنوانسیون نیویورک صراحتاً الزامات رسمی خاصی را برای آرای داوری تعیین نکرده است. با این حال، در برخی شرایط، شکل رای داوری می تواند عاملی باشد که از الزام آور شدن رای داوری برای طرفین جلوگیری می کند. به عبارت دیگر، در این موارد، فقدان شکل، زمینه‌ای برای انکار شناسایی و اجرا تحت قانون نیویورک است.
به عنوان مثال، ماده IV (1) (a) NYC ایجاب می‌کند که «احکام اصلی تأیید شده به‌طور مناسب یا یک کپی تأیید شده از آن» باید به دادگاه صالح ارائه شود. ماده IV (1) (b) NYC همچنین «توافقنامه اصلی اشاره شده در ماده II یا یک کپی معتبر از آن» را ملزم می‌کند. باز هم، “اصالت” جایزه مهم ترین عامل است. با این حال، کنوانسیون هیچ شرط خاصی در مورد احراز هویت ندارد. احراز هویت و اصالت بیشتر توسط قوانین ملی (یا lex arbitri یا lex fori یا ترکیبی از هر دو) کنترل می شود.
اصطلاح “اصالت تایید شده” در ماده IV (1) (الف) و (ب) NYC باید همراه با مفاد ماده 2، 6، 7 و 8 LEC تفسیر شود و به همان نتیجه ای منجر شود که جوایز صادر شده بر اساس قوانین ایران (یعنی جوایز ملی).
طبق ماده 8 LEC، در مواردی که قانون ایجاب می‌کند که اطلاعات به شکل اصلی ارائه یا نگهداری شود، در صورت رعایت شرایط زیر می‌توان آن را به عنوان «داده پیام» حفظ کرد:
- اطلاعات موجود در آن قابل دسترسی است تا برای مراجع بعدی قابل استفاده باشد.
- “داده پیام” در همان قالبی که تولید، ارسال یا دریافت شده است یا در قالبی که دقیقا می تواند اطلاعات تولید، ارسال یا دریافت شده را نشان دهد، حفظ می شود.
- اطلاعاتی که امکان شناسایی مبدأ و مقصد “داده پیام” و تاریخ و زمان ارسال یا دریافت آن را فراهم می کند، در صورت وجود، نیز حفظ می شود.
- سایر مقرراتی که مؤسسه، سازمان و سازمان یا وزارتخانه دولتی در حدود وظایف خود وضع کرده است، حفظ می شود.
بر اساس موارد فوق، در صورتی که جایزه از طریق دیتا پیام ارسال شود، مشروط بر رعایت شرایط فوق، معتبر و اصلی تلقی می شود. بنابراین، داور می تواند رأی خود را از طریق الکترونیکی، نوری یا هر وسیله مدرن مشابه دیگری صادر، امضا و به طرفین تسلیم کند. بنابراین، چنین حکمی، طبق قوانین ایران، معتبر و اصلی تلقی می شود.
علاوه بر همه موارد فوق، کنوانسیون نیز در مورد تحویل و ابلاغ حکم به طرفین ساکت است. عدم تحویل مناسب تحت lex arbitri (که ممکن است هر کشور دیگری غیر از ایران باشد) ممکن است منجر به امتناع از شناسایی و اجرا شود. بنابراین، هرگونه نقص یا سهل انگاری ممکن است دلیلی برای انکار شناسایی و اجرای حکم طبق ماده V(1)(e) NYC باشد. هنگامی که تحویل یک رای الکترونیکی مطابق با lex arbitri باشد، شناسایی و اجرای رای را نمی توان تحت ماده V(1)(e) NYC انکار کرد.
شنوایی آنلاین
همیشه این بحث در میان پزشکان مطرح بوده است که آیا جلسات شنوایی حضوری، با وجود تمام مزایایی که دارد، ارزش هزینه‌هایی را که بر طرفین تحمیل می‌کند دارد یا خیر. چنین سؤالی در اختلافات کوچک و متوسط اهمیت بیشتری پیدا می کند، به ویژه زمانی که طرفین از مواضع خود و نتیجه داوری اطمینان ندارند. اکنون و با افزایش نگرانی‌های ناشی از همه‌گیری کووید-19، باید به این سؤال به طور جدی توجه کرد و به آن پاسخ داد. با این وجود، علاقه فزاینده ای به توسعه سیستم های حل اختلاف آنلاین وجود دارد. بویژه در اختلافات کوچک و اختلافاتی که طرفین به دنبال حل و فصل سریع بر اساس تصمیمات ارزیابی هستند، داوری آنلاین از مزایای ویژه ای برخوردار است.
این که داوری آنلاین باید به هر نحوی از الزامات اساسی یک داوری منصفانه، یعنی روند عادلانه و رفتار برابر، به خوبی مراقبت کند، مورد مناقشه است. یعنی صرف نظر از روش فنی که برای انجام دادرسی آنلاین استفاده می شود، چنین عناصر اساسی باید محافظت شوند. البته، تعیین آنچه از نظر همه طرف‌ها «عادلانه» است، آسان نخواهد بود.
طبق ماده 23 لایکا، «داور صلاحیت تصمیم گیری در مورد برگزاری جلسه استماع برای ارائه شواهد و استدلال شفاهی را دارد. با این حال، مگر اینکه طرفین به نحو دیگری توافق کرده باشند، در صورتی که یکی از طرفین در مرحله مناسبی از رسیدگی درخواست کند، داور جلسه استماع خواهد کرد. از این ماده چنین استنباط می شود که وقتی طرفین اجازه دارند در مورد تشکیل یا عدم تشکیل جلسه توافق کنند، بدیهی است و بدون شک باید اجازه تصمیم گیری در مورد نحوه برگزاری این جلسه را داشته باشند. یعنی اگر طرفین توافق داشته باشند که جلسه استماع به صورت آنلاین برگزار شود و اگر دیوان داوری چنین توافقات طرفین را مناسب تشخیص دهد، هیچ چیزی نباید مانع از اجرای توافق طرفین شود، مشروط بر رعایت استانداردهای دادرسی و انصاف. .
با این حال، مشکل ممکن است زمانی ایجاد شود که طرفین در مورد برگزاری جلسات آنلاین توافق نداشته باشند. سوالی که در اینجا مطرح می شود این است که آیا دیوان این اختیار را دارد که طرفین را ملزم به انجام آن کند یا خیر؟ همانطور که قبلاً گفته شد، مهمترین موضوع حفظ حقوق اساسی طرفین در داوری است. به این معنا که اگر این خطر وجود داشته باشد که دادرسی آنلاین ممکن است به هر طریقی بر روند عادلانه یا عادلانه دادرسی تأثیر بگذارد، این خطر وجود دارد که بعداً در محدوده ماده 33 (1) (د) LICA قرار گیرد. برای کنار گذاشتن رای داوری. در این ماده آمده است که «طرف درخواست‌کننده به دلایلی که خارج از اختیارش بود نتوانست مدارک و مدارک خود را ارائه کند». بنابراین تا زمانی که داور اطمینان می‌دهد که این حقوق اساسی طرفین نقض نمی‌شود، باید قدرت لازم برای تصمیم‌گیری در مورد نحوه برگزاری جلسه دادرسی (یعنی حضوری، آنلاین، کنفرانس تلفنی و غیره) را داشته باشد.
نتیجه
با توجه به شرایط اخیر ایجاد شده توسط COVID-19، نیاز به انجام داوری های آنلاین به طرز چشمگیری افزایش یافته است. قانون ایران، مانند سایر قوانین، به ویژه به داوری آنلاین نمی پردازد. اما تا جایی که به توافق طرفین مربوط می شود، قانون ایران توافق طرفین را معتبر می داند. در نتیجه، قرارداد داوری آنلاین، آرای داوری و رسیدگی داوری، مشروط بر اینکه شامل توافق طرفین باشد، طبق قوانین ایران معتبر است.
تنها مشکلی که در داوری آنلاین وجود دارد شرایطی است که طرفین سکوت کرده اند یا توافقی در آن وجود ندارد. همانطور که قبلاً توضیح داده شد، با توجه به مفاد مواد 2، 6، 7 و 8 قانون تجارت الکترونیک، امکان به رسمیت شناختن قرارداد داوری آنلاین و رای داوری آنلاین قابل دفاع است. اما از آنجایی که تاکنون در هیچ دادگاهی به این موضوع رسیدگی نشده است، واکنش دقیق دادگاه تا کنون قابل پیش بینی نیست.
امکان برگزاری جلسه داوری آنلاین در صورت عدم توافق طرفین نیز بسیار حیاتی است زیرا با الزامات استانداردهای عادلانه و روند مناسب سروکار دارد. همانطور که در بالا مورد بحث قرار گرفت، دیوان این اختیار را دارد که به طرفین دستور دهد در جلسه استماع آنلاین شرکت کنند، مشروط بر اینکه استانداردها و الزامات فوق الذکر را رعایت کنند و طرفین هیچ دلیل موجهی مبنی بر حضور رودرروی جلسه ارائه نکنند. بدنه در هر صورت، اگر یکی از طرفین دلایلی ارائه دهد که نشان دهد جلسه استماع آنلاین به توانایی آن طرف برای ارائه دعوای خود لطمه می زند، دادگاه قطعاً این درخواست را بررسی می کند و در مورد آن تصمیم می گیرد.
[1] This article was published on the Impact Lawyers on June 12, 2020
ثبت ديدگاه